Anhui Province
Door: Rosalie
Blijf op de hoogte en volg Rosalie
25 Juli 2014 | China, Nanjing
Van 16-07 tot 25-07 gaf ik les in Anhui province. Dit is ongeveer 4 uur rijden met de bus vanaf Nanjing. Het project is voor kinderen die in een dorp wonen waarvan de ouders werken in de stad en weinig contact hebben met hun kinderen. Dit project hebben we eerst een paar dagen voorbereid in Nanjing. Dat was hard werken, omdat ik later kwam en een hoop moest inhalen. Elke dag van 9 tot 12 en van 14 tot 18 en soms lange avonden door werken, waardoor ik in de middag vaak een dutje deed. Er waren ook wat activiteiten georganiseerd maar die waren al afgelopen op het moment dat ik in Nanjing arriveerde. Tijd om de stad te verkennen was er niet echt en dat deed ik dus zo veel mogelijk rond het avondeten. Gelukkig is mijn team (Doris en Yao) heel gedreven, dus hoef ik niet al het werk alleen te doen. Ze helpen me ook met het zaken als eten bestellen en geld afhalen. Vooral Doris is mijn reddende engel die altijd voor me klaar staat. Door haar komen we een heel eind met de voorbereiding en kunnen we met een gerust hart richting Anhui vertrekken.
Voordat we vertrokken gingen we eerst langs de campus van Nanjing University. Daar moesten we wat spullen ophalen voor het project. Terwijl de OC's van het project dat deden aten wij in de kantine. Ik had heerlijke rijst met ei, de eerste van weinige lekkere maaltijd in China. Ook mochten we voor het eerst de hurktoiletten daar uitproberen, zonder papier of zeep ( en de papiertjes die je hebt deponeer je in een prullenbakje). De busreis die volgde heb ik voornamelijk slapend doorgebracht (moe van het werken in de nacht). Na iets meer dan vier uur kwamen we bij de school aan. Het dorp ziet er vervallen uit, net als de school. Desalniettemin is de school heel groot en de speelplaats is heel mooi.
We slapen deze week op tafels, omdat de slaapzaal heet is en de vergaderzaal airconditioning heeft. Ik vind in totaal drie dekens om op te liggen. Na het inrichten van mijn 'kamer' (tafelbed met een rij stoelen er naast) zijn we uitgenodigd voor een diner met de directeur van de school. Het rook heel vies in het restaurantje en zo smaakte het eten ook. Er kwamen veel vreemde gerechten langs als kippenklauw en kippenhoofd, gestold eendenbloed met tofu en zure groenten gerechten. Het enige lekkere was chinese wijn. Dat is heel sterk (ongeveer 40%) en heeft iets weg van ouzo. Gelukkig was de supermarkt nog open dus hebben we daar nog even wat crackers gehaald na het diner. Daarna was het tijd voor de douche. Deze is tien minuten lopen verwijderd van de school. Om daar te komen moeten we deze week dus elke dag op en neer door een drukke straat met veel verkeer en opwaaiend zand. De douche is oud en vies en bevindt zich in een grote ruimte van iets wat waarschijnlijk ooit een spa is geweest. De toilet is gelukkig wat dichter bij de school en is 2 minuten lopen vanaf de slaapzaal. Deze is ook oud en vies en over het plafond zijn een aantal grote hagedissen verspreid. De toiletten zijn natuurlijk hurktoiletten en ook hier is geen zeep aanwezig, maar wel een kraantje. Ook zwerven er veel muggen rond op het toilet en moet je goed oppassen dat ze je niet in je bil prikken. Na het tandenpoetsen kruip in op mijn tafel en val ik snel in slaap.
De lessen die we deze week geven hebben het thema 'dare to dream'. Ik heb een klasje met ongeveer 12 kinderen (wisselt per dag) van 12 tot 15 jaar. Het niveau van Engels verschilt veel tussen de kinderen dus is het moeilijk om iedereen gefocust te houden. Dit lossen we op door veel spelletjes en experimenten te doen en in de middag een uurtje te gymmen. Een aantal leuke voorbeelden zijn: het bedenken van een engelse naam, introduceren in het engels, plan voor de toekomst (dare to dream), lavalamp maken, chinese naam voor mij bedenken (dat werd uiteindelijk Tong Meng Yan) en dans oefenen voor de eindceremonie. Ook was er elke middag een 'Global Village' praatje, waarin ik elke klas vertelde over Nederland, Nederlandse gebruiken en drop uitdeelde (wat altijd leidde tot een hoop gespuug op de grond).
De middag pauze bestond vaak uit lunch en een dutje. Voor lunch gingen we de eerste paar dagen nog het dorp in, maar na een tijdje vonden we een westers restaurant die gratis eten bezorgde dus hoefden we de hitte niet meer in. In de avond gingen we wel altijd ergens eten. Noodles en noodlesoep was het voornaamste eten hier en ook het goedkoopst, voor drie tot twaalf yuan (0.5 tot 2 euro). Rijst was er ook, maar met mate, dus het was vaak noodles of noodlesoep voor diner. Het westerse restaurant had daarnaast ook hamburgers en friet. Voor ontbijt moest je in een supermarkt zijn. Die zijn er een heleboel in het dorp. Het lijkt er op dat drie kwart van de inwoners van het dorp een winkeltje bezit, waarvan er een hoop een supermarkt of kledingwinkel zijn. Er waren daarnaast twee grote supermarkten die airconditioning hadden binnen (waar we dus altijd heen gingen) en deze hadden ook een groter assortiment aan ontbijt. Maar dat was nog steeds vrij beperkt. Ik hield het vaak op voorverpakte (zure) croissantjes of crackers. Na twee dagen ontdekte ik iets wat op pindakaas leek (sesamboter), dus werd mijn ontbijt vanaf dat moment crackers met 'pindakaas'.
Elke keer wanneer ik ontbijt ging halen werd ik met grote ogen aangestaard en zo nu en dan moest ik met de locals (en vooral met hun kinderen) op de foto. Ook wanneer we over straat liepen staarden de mensen ons aan. Mensen op de scooter (elektrische scooters, die er een heleboel zijn) keerden hun hoofd meerdere malen en auto's reden langzamer wanneer ze ons passeerden (een van de voornaamste redenen waarom ik niet alleen over straat durfde 's avonds). Sommigen riepen naar ons, maar de meesten staren in stilte of maakten stiekem een foto/filmpje.
Na een paar dagen waren een paar mensen de publieke douche zat en gingen in plaats daarvan naar een hotel. Voor drie uur kon je daar een kamer huren voor ongeveer 7 yuan per persoon. Dan had je een privé douche die warm en koud kon (ipv alleen warm) en een bed waar je op kon zitten wachten op je beurt. Het was niet heel ideaal om gebruik te maken van de hoteldouche, omdat je soms wel 2u moest wachten op je beurt. Maar aan de andere kant was het ook wel gezellig en heb ik daar een chinees kaartspel geleerd.
Na zeven dagen lesgeven was het tijd voor de eindceremonie. Onze kinderen hadden van ons de opdracht gekregen om een Engels liedje uit te zoeken waar we op konden dansen. Een jongen die zichzelf Dream had genoemd vond voor ons het liedje "God is a girl". Ik kende het niet, maar het is blijkbaar een populair liedje in China en het was dansbaar, dus waarom niet. Voor de dans hielp Bram me bij het zoeken van een klompendans vanuit Nederland, want dit was niet vindbaar op het chinese netwerk. Uiteindelijk hadden we een Hollandse klompendans, op een Engelstalig trance nummer van een Duitse band, uitgevoerd door Chinezen. Hoe multicultureel! Naast ons optreden waren er veel andere liedjes als 'hey jude' en 'timber' die gezongen werden of waar op gedanst werd, maar ook chinese liedjes. Na de ceremonie was het tijd voor afscheid. We hadden voor iedereen een brief geschreven, ik in het Engels en Doris en Yao in het Chinees. Na het uitdelen van de brieven en het uitwisselen van email adressen namen we afscheid van de klas. Daarna moesten we nog een keer met de directeur eten (in hetzelfde restaurant helaas), nog één keer naar de douche op en neer en nog een laatste keer op de tafel slapen voor we weer terug gingen naar Nanjing.
Op de dag van vertrek waren we op tijd wakker om onze tassen in te pakken. Toen ik de slaapzaal verliet stonden vier van mijn leerlingen klaar met cadeautjes. Ik kreeg een beeldje van een blond meisje (dat moest ik voorstellen), een zandloper en een armbandje van ze. Ik wou graag iets terug doen dus ik deelde mijn laken en kussen, die ik gekocht had om mijn bed wat comfortabeler te maken, uit aan de kinderen. Dat vonden ze prachtig en ze vochten er ook nog om. We hebben daarna twee uur op de bus gewacht, die te veel laat was, en toen konden we eindelijk vertrekken. Yao vertrok vanaf Anhui met een andere bus, dus die heb ik daar gedag gezegd. Doris reed mee tot Nanjing treinstation en ging vanaf daar naar haar ouders toe. De een na laatste halte was het hostel in Nanjing waar Mimi, Bandi, Hamad, Firas, Athrun en ik nog 4 dagen zouden verblijven. Laatste halte was Nanjing University, waar Lucy, Ringe, Black, Katrina en Amy nog een paar dagen bleven. Zij lieten ons de dagen erna nog Nanjing zien voordat ze ook naar hun ouders gingen.
Voordat we vertrokken gingen we eerst langs de campus van Nanjing University. Daar moesten we wat spullen ophalen voor het project. Terwijl de OC's van het project dat deden aten wij in de kantine. Ik had heerlijke rijst met ei, de eerste van weinige lekkere maaltijd in China. Ook mochten we voor het eerst de hurktoiletten daar uitproberen, zonder papier of zeep ( en de papiertjes die je hebt deponeer je in een prullenbakje). De busreis die volgde heb ik voornamelijk slapend doorgebracht (moe van het werken in de nacht). Na iets meer dan vier uur kwamen we bij de school aan. Het dorp ziet er vervallen uit, net als de school. Desalniettemin is de school heel groot en de speelplaats is heel mooi.
We slapen deze week op tafels, omdat de slaapzaal heet is en de vergaderzaal airconditioning heeft. Ik vind in totaal drie dekens om op te liggen. Na het inrichten van mijn 'kamer' (tafelbed met een rij stoelen er naast) zijn we uitgenodigd voor een diner met de directeur van de school. Het rook heel vies in het restaurantje en zo smaakte het eten ook. Er kwamen veel vreemde gerechten langs als kippenklauw en kippenhoofd, gestold eendenbloed met tofu en zure groenten gerechten. Het enige lekkere was chinese wijn. Dat is heel sterk (ongeveer 40%) en heeft iets weg van ouzo. Gelukkig was de supermarkt nog open dus hebben we daar nog even wat crackers gehaald na het diner. Daarna was het tijd voor de douche. Deze is tien minuten lopen verwijderd van de school. Om daar te komen moeten we deze week dus elke dag op en neer door een drukke straat met veel verkeer en opwaaiend zand. De douche is oud en vies en bevindt zich in een grote ruimte van iets wat waarschijnlijk ooit een spa is geweest. De toilet is gelukkig wat dichter bij de school en is 2 minuten lopen vanaf de slaapzaal. Deze is ook oud en vies en over het plafond zijn een aantal grote hagedissen verspreid. De toiletten zijn natuurlijk hurktoiletten en ook hier is geen zeep aanwezig, maar wel een kraantje. Ook zwerven er veel muggen rond op het toilet en moet je goed oppassen dat ze je niet in je bil prikken. Na het tandenpoetsen kruip in op mijn tafel en val ik snel in slaap.
De lessen die we deze week geven hebben het thema 'dare to dream'. Ik heb een klasje met ongeveer 12 kinderen (wisselt per dag) van 12 tot 15 jaar. Het niveau van Engels verschilt veel tussen de kinderen dus is het moeilijk om iedereen gefocust te houden. Dit lossen we op door veel spelletjes en experimenten te doen en in de middag een uurtje te gymmen. Een aantal leuke voorbeelden zijn: het bedenken van een engelse naam, introduceren in het engels, plan voor de toekomst (dare to dream), lavalamp maken, chinese naam voor mij bedenken (dat werd uiteindelijk Tong Meng Yan) en dans oefenen voor de eindceremonie. Ook was er elke middag een 'Global Village' praatje, waarin ik elke klas vertelde over Nederland, Nederlandse gebruiken en drop uitdeelde (wat altijd leidde tot een hoop gespuug op de grond).
De middag pauze bestond vaak uit lunch en een dutje. Voor lunch gingen we de eerste paar dagen nog het dorp in, maar na een tijdje vonden we een westers restaurant die gratis eten bezorgde dus hoefden we de hitte niet meer in. In de avond gingen we wel altijd ergens eten. Noodles en noodlesoep was het voornaamste eten hier en ook het goedkoopst, voor drie tot twaalf yuan (0.5 tot 2 euro). Rijst was er ook, maar met mate, dus het was vaak noodles of noodlesoep voor diner. Het westerse restaurant had daarnaast ook hamburgers en friet. Voor ontbijt moest je in een supermarkt zijn. Die zijn er een heleboel in het dorp. Het lijkt er op dat drie kwart van de inwoners van het dorp een winkeltje bezit, waarvan er een hoop een supermarkt of kledingwinkel zijn. Er waren daarnaast twee grote supermarkten die airconditioning hadden binnen (waar we dus altijd heen gingen) en deze hadden ook een groter assortiment aan ontbijt. Maar dat was nog steeds vrij beperkt. Ik hield het vaak op voorverpakte (zure) croissantjes of crackers. Na twee dagen ontdekte ik iets wat op pindakaas leek (sesamboter), dus werd mijn ontbijt vanaf dat moment crackers met 'pindakaas'.
Elke keer wanneer ik ontbijt ging halen werd ik met grote ogen aangestaard en zo nu en dan moest ik met de locals (en vooral met hun kinderen) op de foto. Ook wanneer we over straat liepen staarden de mensen ons aan. Mensen op de scooter (elektrische scooters, die er een heleboel zijn) keerden hun hoofd meerdere malen en auto's reden langzamer wanneer ze ons passeerden (een van de voornaamste redenen waarom ik niet alleen over straat durfde 's avonds). Sommigen riepen naar ons, maar de meesten staren in stilte of maakten stiekem een foto/filmpje.
Na een paar dagen waren een paar mensen de publieke douche zat en gingen in plaats daarvan naar een hotel. Voor drie uur kon je daar een kamer huren voor ongeveer 7 yuan per persoon. Dan had je een privé douche die warm en koud kon (ipv alleen warm) en een bed waar je op kon zitten wachten op je beurt. Het was niet heel ideaal om gebruik te maken van de hoteldouche, omdat je soms wel 2u moest wachten op je beurt. Maar aan de andere kant was het ook wel gezellig en heb ik daar een chinees kaartspel geleerd.
Na zeven dagen lesgeven was het tijd voor de eindceremonie. Onze kinderen hadden van ons de opdracht gekregen om een Engels liedje uit te zoeken waar we op konden dansen. Een jongen die zichzelf Dream had genoemd vond voor ons het liedje "God is a girl". Ik kende het niet, maar het is blijkbaar een populair liedje in China en het was dansbaar, dus waarom niet. Voor de dans hielp Bram me bij het zoeken van een klompendans vanuit Nederland, want dit was niet vindbaar op het chinese netwerk. Uiteindelijk hadden we een Hollandse klompendans, op een Engelstalig trance nummer van een Duitse band, uitgevoerd door Chinezen. Hoe multicultureel! Naast ons optreden waren er veel andere liedjes als 'hey jude' en 'timber' die gezongen werden of waar op gedanst werd, maar ook chinese liedjes. Na de ceremonie was het tijd voor afscheid. We hadden voor iedereen een brief geschreven, ik in het Engels en Doris en Yao in het Chinees. Na het uitdelen van de brieven en het uitwisselen van email adressen namen we afscheid van de klas. Daarna moesten we nog een keer met de directeur eten (in hetzelfde restaurant helaas), nog één keer naar de douche op en neer en nog een laatste keer op de tafel slapen voor we weer terug gingen naar Nanjing.
Op de dag van vertrek waren we op tijd wakker om onze tassen in te pakken. Toen ik de slaapzaal verliet stonden vier van mijn leerlingen klaar met cadeautjes. Ik kreeg een beeldje van een blond meisje (dat moest ik voorstellen), een zandloper en een armbandje van ze. Ik wou graag iets terug doen dus ik deelde mijn laken en kussen, die ik gekocht had om mijn bed wat comfortabeler te maken, uit aan de kinderen. Dat vonden ze prachtig en ze vochten er ook nog om. We hebben daarna twee uur op de bus gewacht, die te veel laat was, en toen konden we eindelijk vertrekken. Yao vertrok vanaf Anhui met een andere bus, dus die heb ik daar gedag gezegd. Doris reed mee tot Nanjing treinstation en ging vanaf daar naar haar ouders toe. De een na laatste halte was het hostel in Nanjing waar Mimi, Bandi, Hamad, Firas, Athrun en ik nog 4 dagen zouden verblijven. Laatste halte was Nanjing University, waar Lucy, Ringe, Black, Katrina en Amy nog een paar dagen bleven. Zij lieten ons de dagen erna nog Nanjing zien voordat ze ook naar hun ouders gingen.
-
06 Augustus 2014 - 18:57
Corrie Hesseling:
hallo Rosalie,Ik ben benieuwd naar alles wat je heb meegemaakt,heel indrukwekkend maar wat ik zo lees ook afzien.Ik hang aan je lippen om alles te horen wat je heb meegemaakt. Ik wens je een behouden terug reis en geniet van het moment. Heel veel groetjes van Theo en Corrie. -
06 Augustus 2014 - 22:40
Kim Aardewijn:
Wat kun jij fijn schrijven jeetje wat een verhaal en wat een gedoe met die wc.s en douches. Wat zul jij blij zijn straks thuis als je het weer alleen hoeft te delen met Wes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley